Próba wysiłkowa jest nieinwazyjnym badaniem diagnostycznym stosowanym w kardiologii do oceny pracy serca w trakcie wysiłku fizycznego i wzrastającego zapotrzebowania na tlen.
W czasie badania oceniany jest zapis EKG, ciśnienie tętnicze oraz częstość serca. Pacjent wykonuje wysiłek idąc po ruchomej bieżni. Badanie trwa do momentu, gdy pacjent osiągnie maksymalną dla siebie wartość tętna (tętno przyspiesza w czasie wysiłku, orientacyjną górną granicą jest wartość 220) lub gdy wystąpią konkretne objawy. Pacjent podczas tego badania jest pod stałą kontrolą lekarską.
Na badanie należy zgłosić się ze skierowaniem od lekarza oraz z badaniem EKG spoczynkowym wykonanym najwyżej na 1 miesiąc przed planowanym testem.
Niezbędne badania dodatkowe
Skierowanie na EKG spoczynkowe wykonywane przed testem wysiłkowym nie jest wymagane, ponieważ jest ono wykonywane jako wstęp do testu wysiłkowego. Lekarz wykonujący test wysiłkowy ocenia wstępny zapis EKG i ostatecznie decyduje o wykonaniu badania.
Przedstawiona oferta ma charakter informacyjny i nie stanowi oferty handlowej w rozumieniu Art.66 par.1 Kodeksu Cywilnego.
Przed badaniem nie należy spożywać posiłku, pić mocnej kawy i herbaty jak również palić papierosów. Konieczny jest strój sportowy: obuwie sportowe na miękkiej podeszwie, spodnie dresowe lub szorty.
Leki
W dniu badania należy przyjąć zalecone leki. Czasem lekarz zaleci odstawienie niektórych leków (beta-blokerów) na 48 godzin przed badaniem. W takim przypadku lek ten należy zabrać ze sobą, by zażyć go po zakończeniu testu.
Niezbędne informacje przekazywane lekarzowi
Należy przedstawić EKG spoczynkowe wykonane najwyżej na 1 miesiąc przed planowanym testem, ewentualnie do wglądu (jeżeli były wykonywane) - Echo serca, Holter EKG, wynik poprzedniego testu wysiłkowego, informacje o nagłych dolegliwościach.
Większość prób wysiłkowych wykonywanych jest na bieżni, ponieważ ta forma uważana jest za bezpieczniejszą dla badanych niż rower. Badanie składa się z trzech etapów. Pierwszy etap jest to wykonanie zwykłego EKG, które stanowi punkt odniesienia do wyników uzyskanych podczas próby wysiłkowej. Kolejnym etapem jest ustalenie na podstawie wywiadu z pacjentem z jaką maksymalną częstotliwością może pracować jego serce. Następnie do klatki piersiowej przyklejonych zostaje 12 elektrod (podobne do tych używanych przy zwykłym EKG) służa do rejestrowania pracy serca. Elektrody mocuje się także w odpowiednich miejscach na rękach i nogach – mają one przedstawić stan ukrwienia. Pacjent zaczyna maszerować. W trakcie marszu zwiększone zostaje obciążenie do momentu w którym rytm serca osiągnie ustaloną wcześniej przewidywaną dla danej osoby maksymalną częstotliwość. Następnie rejestruje się rytm serca, które się uspokaja do chwili, aż parametry wróca do stanu początkowego. W czasie całego badania mierzone jest ciśnienie krwi oraz tętno.
Przeciwwskazania:
Zawał serca, zaawansowana niewydolność lewokomorowa, niestabilna choroba wieńcowa migotanie przedsionków, groźne zaburzenia rytmu serca, istotna wada serca (stenoza aortalna), zapalenie mięśnia sercowego, ciężkie nadciśnienie tętnicze, zatorowość płucna, blok lewej odnogi pęczka Hisa, zakrzepica żył, ostra infekcja, brak zgody pacjenta
